Ik ben inmiddels een paar maanden verbonden aan een producent van eigentijds drama (TV, film en podium). Het productiebedrijf kent een kleine, vaste kern van medewerkers die nogal projectmatig te werk gaan. Georganiseerd ongeorganiseerd, kun je zeggen.
Zij vormen de zakelijke kant van entertainment, van creativiteit, van 'leuk', vermaak. Van ongedwongen, ontspannen en vrije tijd. Voor hen is het dat natuurlijk niet.
Vele schouders....
Die vaste kern vormt de schouders van ieder project en hebben een duurzame hechte band. Een project heeft een kop en een staart, een begin en een einde. En binnen dat project komt er een vrachtlading aan teamleden bij. Eigenaardige teamleden; techniek, licht, creativiteit, regie, spelers... Vaak een geheel ander type mensen, waardoor een heel bijzondere mix ontstaat.
Passie
Al eerder heb ik het gehad over de verbinding door het delen van normen en waarden. In dit geval is het ook een passie. Veel rijke mensen ben ik er nog niet tegengekomen, althans in materiële zin. Maar rijk en het leven zijn ze zeker wel. Met hart en ziel wordt aan de productie gewerkt. Met vereende krachten wordt ieders competentie benut en ingezet. Ieder kent ook zijn rol en steunt het geheel vanuit zijn of haar eigen perspectief.
Naar mijn smaak is het wel dat projectmatige element dat een onmiskenbare verbindingskracht heeft. Iedereen streeft in de projectperiode naar het hogere doel; de première. En er is begrip alom voor tijdsdruk, voor vergeten, voor te laat of niet communiceren. En iedereen rent voor iedereen, en vult eventuele gaten die er vallen. Een genot om deel van uit te maken.
Routine? Sleet? Bonje in de tent?
De keerzijde is, dat als het projectmatige einde nadert, of er treedt een routine-fase aan binnen de looptijd van een productie, dan ontstaat het risico van sleet in de samenwerking. In het bedrijfsleven is er dan de manager, die op diverse gronden kan sturen, coachen en helpen.
In de sector cultuur is dat nog wel een lastige. Want het blijft een stel eigenaardige teamleden. Hou die maar eens in het gareel. Gelukkig lukt dat meestal, omdat het vooral aardige en lieve mensen zijn. Met een passie voor die cultuur, die boven alles uitsteekt.
Ik hoop nog een poos deel te kunnen uitmaken van dit wereldje. En ik hoop dat dit wereldje, ondanks de ontwikkelingen met een prijsverhogende werking, ons nog lang en veel plezier blijft beleven.
De parallellen met het bedrijfsleven zijn groot, maar die passie is toch wel een groot verschil. Als we dat in het bedrijfsleven kunnen overnemen; als mensen met 'drive' hun rol vervullen, dan kunnen we nog een hoop lol beleven!
PS
Tot slot nog een persoonlijke noot, om dat ik het - als trotse deelnemer aan een tijdelijk team - niet laten kan! Benieuwd? Klik hier.
